Het belang van talentherkenning.
Mijn naam is Kees van Rengs. Ik ben in 2012 afgestudeerd aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Ik heb daar de ALO gevolgd en mijn afstudeerscriptie geschreven over: “Vroeg detectie topsporttalent”. De aanleiding voor het schrijven van deze Bachelorscriptie is het feit dat toptalent vaak niet tijdig als talent wordt herkend en daardoor niet zijn of haar volle potentie zal benutten.
Eén week voor de start van mijn eindstage in het vierde jaar van mijn Bachelor heb ik een vervelend ongeval gehad waardoor mijn rechtervoet/hak ernstig verbrijzeld was. Na het bezoek aan het ziekenhuis was vrijwel meteen duidelijk dat mijn toenmalige passie voetballen, in de toekomst niet meer mogelijk zou zijn. Op het moment van het ongeval speelde ik in het eerste elftal van FC Meterik, weliswaar geen topniveau, maar wel met de instelling en motivatie om er altijd het maximale uit te halen. Sporten zit als ALO’er tenslotte in hart en nieren.
Ondanks dat ik gebroken was van het feit dat mijn voetbalcarrière over was vond ik uiteindelijk de honger en gedrevenheid om een nieuwe sport te vinden. Een leven zonder sport is voor mij geen leven.
Een goede vriend van mij was sinds een jaar recreatief bezig met wielrennen en hij vroeg mij, een paar maanden na mijn ongeval, of dit niks voor mij was. Vanuit de ALO wist ik dat mijn VO2max (maximale zuurstofopnamevermogen) redelijk goed was en duursport mij altijd goed lag. Ik dacht; Waarom ook niet? Wat heb ik te verliezen? Eigenlijk vrij snel en impulsief heb ik begin augustus 2012 een wielrenfiets gekocht en ben ik meteen fanatiek, samen met mijn maat, aan de slag gegaan. Uiteindelijk heb ik in september 2012 meegedaan aan de WK toertocht in Valkenburg. Sindsdien ben ik verslaafd, ik had mijn nieuwe passie en sport gevonden.
Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling terecht gekomen en ben ik meer en serieuzer met wielrennen aan de slag gegaan. In het begin waren het vooral toertochten in Zuid-Limburg en België; De Amstelgoldrace, Luik-Bastenaken-Luik, Hel van Mergelland, Ronde van Vlaanderen etc. Maar al snel kwam de honger naar meer uitdaging.
Als fanatiek sporter wil ik altijd het maximale en ga ik voor het hoogst haalbare. Wanneer je competatief ingesteld bent wil je je uiteindelijk meten met anderen, je wilt wedstrijden rijden! Sinds één januari 2015 zijn mijn maat en ik lid geworden van LECT (Limburg Express Cycling Team) om dit seizoen voor het eerst te proeven aan het wedstrijdrijden. Deze uitdaging is een nieuwe motivator voor mij.
Vanaf 28 juni t/m 3 juli ga ik samen met mijn schoonvader, schoonbroer en mede schoonzoon deelnemen aan de Giro Di KiKa. Er is tenslotte niks mooiers dan je eigen passie in te zetten voor een goed doel en het welbehagen van een ander. Een win-win situatie. Om goed voorbereid aan de start te verschijnen van deze loodzware tocht heb ik een conditietest afgenomen in Eindhoven bij Energylab. De uitslag van de test was meer dan behoorlijk.
Dit brengt mij weer terug naar de aanleiding voor het schrijven van mijn scriptie waarin het belang van talentherkenning wordt benadrukt. Ik wil absoluut niet suggereren dat ik de top gehaald zou hebben als ik op jonge leeftijd met wielrennen was begonnen, maar ik zou wel een sport gevonden hebben die beter bij mijn kwaliteiten past en waar ik meer plezier aan beleef en extra motivatie uit haal. Als je mij nu de vraag zou stellen of ik terug zou willen naar de tijd voor mijn ongeval, zodat ik weer kon voetballen, zou ik deze beantwoorden met: “Nee”. Het ongeval heeft mij een geluk bij een ongeluk gebracht doordat ik nu mijn ‘echte’ passie uit kan oefenen. Al droom ik af en toe stiekem “What if…”.
Geef een reactie