Enkele weken terug kreeg ik een mailtje van de voetbalclub van mijn zoontje. Hij is niet geselecteerd. Nou interesseert de zevenjarige dat geen ene lor en heeft de vader niet veel op met selectie op jonge leeftijd en voetbal: te veel geld, te veel misstanden, te veel druk voor jonge kinderen en ook nog eens te weinig oog voor datgene waar het allemaal om te doen is: Het Spel. Door dat laatste lukt het mensen op leeftijd vaak nog om te blijven bewegen en inmiddels zijn we er als maatschappij van doordrongen dat dat het beste is voor ons welzijn. Voor wie wil kan ik daar de wetenschappelijke bewijzen overleggen. Bewegen is leven, en sport en spel houden de mensch jong.
Vroeg selecteren is onzin
Maar goed, terug naar mijn zevenjarige. Die mag volgend jaar onder de bezielende leiding van een enthousiaste ouder naar de voetbaltraining. Enkele leeftijdgenootjes, die wel zijn geselecteerd, krijgen de trainingen van een jongen of meisje die daarvoor is opgeleid. De selectieteams krijgen betere ballen, betere velden (al is de kans daarop kleiner door de komst van het kunstgras) en ook meer trainingen. En waarom? Omdat iemand in de club heeft bepaald dat vanaf zeven jaar het kaf van het koren moet worden gescheiden. Ik plof bijna uit mijn vel om de stupiditeit van een dergelijke actie. Zeker omdat we inmiddels WETEN dat vroege selectie ONZIN is.
Wat we weten, en dan bedoel ik hier geen mening, maar wetenschappelijk onderbouwd, dat zaken als geboortemaand, rijping en de leeftijd waarop kinderen begonnen zijn met de sport grote invloed hebben op het jonge kind. Tot vorig jaar interesseerde mijn zevenjarige zich niet voor voetbal, inmiddels loopt hij het liefste de hele dag in een voetbalkloffie. En ja, hij is net als ik, bescheiden, wat verlegen en kijkt liever de kat uit de boom. Dat helpt niet als je op het voetbalveld staat en nog niet zo goed snapt wat ‘wedstrijden’ spelen vraagt. Hij is daarentegen wel fanatiek en leergierig en speelt het liefste de hele dag buiten.
Angst voor differentiatie
Toen ik weer wat rustiger werd over deze domheid, vroeg ik me af waarom een sportclub op veel te jonge leeftijd selecteert. Het antwoord ligt hem zeer zeker ook in kopieergedrag, maar het belangrijkste is naar mijn mening de angst om te moeten differentiëren. Met een groep kinderen sporten en spelen is al een hele uitdaging, zeker als je er niet voor bent opgeleid. Als je dan ook nog moet kijken naar het spelniveau en je trainingen daarop aan moet passen… Voor een goedwillende vrijwilliger is dat inderdaad een brug te ver. We zullen dus hoe dan ook mensen moeten blijven opleiden om de sport als belangrijke gezondhouder/kostenbespaarder/zingeving/en vult u verder maar in/ te stimuleren. Ook moeten we bereid zijn te betalen voor een goed opgeleide trainer. Als ieder lid €10 per maand meer betaalt, komen we al heel ver.
Vergeten spelende kinderen
Ik verwacht niet dat we bereid zijn snel meer te gaan betalen. Er zullen ook andere stappen ondernomen moeten worden. De belangrijkste is het afschaffen van selecties, totdat kinderen rond de twaalf jaar oud zijn. Er zijn gelukkig tal van goede initiatieven zoals het Gelijke Kansen project van de KNVB, en de KNHB die gestopt is met selecteren onder de 12. Maar ondertussen heeft het gros van alle kinderen die nu opgroeien hier nog weinig aan. Mijn zoontje is gelabeld als ‘breedtesporter’, met alle gevolgen van dien. En denk nu niet dat ik een ouder ben die mijn zoontje naar grote hoogten wil pushen. Ik had me net zo druk gemaakt als hij in een selectieteam terecht was gekomen, want daar staan de scouts langs de zijlijn die gretig om zoek zijn naar de nieuwe Messi of, dichter bij huis, de nieuwe Frenkie de Jong. En als het niet de scouts zijn, zijn het wel de ouders die denken dat hun kind ooit zal excelleren in de sport (zonder zich te realiseren dat de kans om profsporter te worden of te excelleren in veel sporten minder dan 1 procent is). Mijn zoontje moet leren verliezen, zijn plaats in de pikorde leren kennen. Hij mag oefeningen krijgen, als hij dat wil, waar hij beter door wordt en uitgedaagd worden net als alle kinderen om elke dag een beetje meer te kunnen. Maar alles spelenderwijs. De Homo Ludens is een van de belangrijkste verworvenheden van onze tijd, we mogen immers gamen tot in het verpleeghuis. Het is dom, jammer en bijzonder ergerlijk dat we de spelende kinderen lijken te vergeten.
Geef een reactie